An artist has asked me about the art that
a public figure should learn in order to handle
the everyday criticism that he receives.
Here is the answer:
Being reproached, you should feel honored.
When someone despises you, love hat person.
If people hate, criticize, and go past you,
Yourself in the mirror should say, "I am something!"
Those who are good for nothing or worthless,
Who will wait for the chance to smear them?
Because you shine so brightly,
They then hammer you to destroy you.
Being stabbed and reproved, do not retaliate.
Simply say "Thank you," and you'll gain merit.
The more they bite and punch you,
The stronger you'll be; the less they'll become.
Thank you, thank you, and thank you
For helping me train myself and learn.
All those unkind words you flood me with
Have made me sparkle like a jewel."

มีศิลปินคนหนึ่งถามฉันว่า
ในฐานะบุคคลสาธารณะเราจะมีศิลปะในการรับมือ
กับคำวิพากย์วิจารย์ซึ่งต้องเจออยู่ทุกเมื่อเชื่อวันได้อย่างไร
ต่อไปนี้คือคำตอบ
หากเขาด่าถือว่าเขาให้เกรียติ
ใครเขาเดียดฉันท์นักจงรักเขา
ทั้งคนด่าทั้งคนเกลียดที่เฉียดเรา
กระจงเงาสะท้อนว่า "ข้าฯมีดี"

คนกระจอกงอกง่อยหรือด้อยค่า
ใครจะมาหมายมองจ้องเจือสี
เพราะมีแสงสุกสว่างอย่างรุจี
คนจึงตีให้แตกดับรับไม่ลง

ถูกเขาตีถูกเขาด่าอย่างด่าตอบ
จงรีบขอบคุณเถิดเกิดนิสงส์
ยิ่งเขากวนยิ่งเขากัดยิ่งหมัดตรง
เธอจะยงหยัดประชดลดอัตตา

ขอบคุณ ขอบคุณ ขอขอบคุณ
ที่ช่วยหนุนช่วยฝึกช่วยศึกษา
เพราะคำด่าที่ประดังโถมถั่งมา
จึงตัวข้าฯพราวพิสุทธิ์มนุษย์มณี